62. Angolo Bronzino

- właściwie Angelo di Cosimo di Mariano Toi, urodził się we Florencji w 1503 roku, zmarł tamże w 1572

- działał na dworze wielkich książąt Florencji, był przedstawicielem manieryzmu, przebywając jego wszystkie fazy: od początkowego zerwania z założeniami malarstwa renesansowego i okresu rozkwitu po lata popularności wśród wąskiego grona oświeconej arystokracji;

- uczeń i wieloletni współpracownik Pontorma; wziął udział w ważnych malarskich przedsięwzięciach (freski w kartuzji w Galluzzo, dekoracja kaplicy Capponich w kościele Santa Felicita).

Freski w kaplicy Capponich w kościele Santa Felicita we Florencji, ok. 1525:

Św. Marek

Św. Mateusz

Fresk z Męczeństwem św. Wawrzyńca w kościele San Lorenzo we Florencji, 1569

W 1530 roku został zaproszony na dwór Guidobalda della Rovere w Marche, gdzie zaczął malować portrety.

Portret Guidobaldo della Rovere, 1531-32

Portret Lukrecji Panciatichi, ok. 1540

Portret papieża Klemensa VII, 1564-70

Portret papieża Leona X, 1555-65

W krótkim czasie wyspecjalizował się w tym gatunku, wypracowując własny styl, różniący się od języka artystycznego Pontorma. Niemal obsesyjną dbałość o rysunek, przejętą od mistrza, połączył z intensywną, czystą kolorystyką, przypominającą szkliwioną, barwną powierzchnię czy szlachetne kamienie.

Około 1540 roku był ulubionym malarzem Medyceuszy i florenckiej arystokracji, także dzięki talentom pisarskim.

Cosimo I de' Medici w zbroi, ok. 1550

Cosimo I de' Medici jako Orfeusz, 1537-39

Eleonora z Toledo z synem Giovannim de' Medici, 1544-45

Lucrezia di Cosimo, 1555-65

Malował też sceny mitologiczne i wymyślne alegorie o zawikłanej i niejasnej kompozycji, np. Zwycięstwo Czasu nad Miłością (1540-45):

Artysta kierował pracami dekoratorskimi w willach Medyceuszy i urządzeniem prywatnych apartamentów książęcych w Palazzo Vecchio (gdzie w 1545 roku wykonał freski):

Ołtarz, 1445

Przejście przez Morze Czerwone, 

Wywyższenie węża miedzianego

Wykonał też cykl kartonów dla książęcej manufaktury tapiserii. 

Począwszy od 1560 roku malował obrazy religijne do florenckich kościołów, starając się dostosować do zaleceń Soboru Trydenckiego.