(właściwie Jacopo Robusti vel Jacopo Comin, ur. 29 września 1518 w Wenecji, zm. 31 maja 1594 tamże) – włoski malarz i rysownik okresu manieryzmu, jeden z głównych przedstawicieli szkoły weneckiej XVI wieku.
Przydomek Tintoretto, wziął się z tego, że jego ojciec był farbiarzem tkanin (tintore). Nielubiany i bezwzględny jako człowiek, był jednym z ważniejszych malarzy weneckich, należących do generacji następnej po Tycjanie. Krótko uczył się u największych mistrzów szkoły weneckiej, m.in. od Tycjana. Był bardzo płodnym malarzem, a także znakomitym rysownikiem. Specjalizował się w obrazach religijnych, mitologicznych i portretach. Malował historie biblijne, żywoty świętych oraz przedstawienia historyczne. Tintoretto tworzył, na zlecenie weneckich kościołów, cykle monumentalnych obrazów dekoracyjnych o tematyce religijnej, które wypełniają wiele weneckich wnętrz, np:
Scuola di San Marco (Obmywanie nóg, 1547),
Św. Roch w szpitalu, 1549
Scuola di San Rocco (1564-1576, 1583-1587),
pałac Dożów:
Bachus, Wenus i Ariadna, 1576-77
Minerwa z pokojem i dobrobytem odprawia Marsa, 1576-77
W kuźni Wulkana, 1576-77
Merkury i trzy gracje, 1576-77
Sala del Collegio:
Sala senatu:
Triumf Wenecji, 1584
Sala Wielkiej Rady:
Raj, przed 1588
oraz kościoły Santa Maria della Salute (Wesele w Kanie, 1561)
San Giorgio Maggiore (Zdjęcie z krzyża, 1592-1594).
Tintoretto był również wybitnym portrecistą, np. portret doży P. Loredano (1567-1570).
Portret Jacopo Sansovino, 1571
Mężczyzna w zbroi, ok. 1550
Kształcił się w kręgu Bonifacia Veronesego, Parisa Bordona i Andrea Schiavone.
Twórczość Tintoretto oraz styl
Tintoretto używał modeli woskowych do ustawiania swoich niezwykłych i nowatorskich kompozycji. Grube, śpieszne pociągnięcia pędzla świadczą o silnie emocjonalnym podejściu do pracy. Tintoretto charakteryzował się stylem przesączonym dynamiką i dramatyzmem. W obrazach religijnych używał niezwykłe światłocienie, układy kompozycyjnie, w których dominowały diagonale i skróty perspektywiczne. Stosował ciemną paletę kolorów, składającą się głównie z czerni, różnych odcieni brązu oraz ciemnych oranżów. Sylwetki ciała jego postaci są nienaturalnie powykręcane i wydłużone, inspirowane obrazami Michała Anioła oraz Parmigianino.
- przełamał klasyczny styl weneckiego cinquecenta, wprowadzając ostre kontrasty światłocieniowe
- tworzył dynamiczne, ekspresyjne kompozycje figuralne z wykorzystaniem skrótów perspektywicznych
- w późniejszej twórczości szeroko stosował jednolity szarozielonkawy ton
W ogromnych obrazach religijnych i mitologicznych wszystko potraktowane jest z iście operowym dramatyzmem, odwagą, werwą i rozmachem. Obrazy religijne z późniejszego okresu są dość posępne. Z jego zarzucanej zamówieniami pracowni wychodziły m.in. portrety weneckich patrycjuszy. W niektórych portretach stwierdza się niedostatki anatomii takie jak ręce wyglądające czasem jakby nie należały do tego ciała.
Znane dzieła:
Zuzanna w kąpieli(1556),
Cud świętego Marka (1548),
Stworzenie zwierząt(1552),
Święci Jerzy i Ludwik z Tuluzy(1552),
Odnalezienie ciała św. Marka (1566),
Ostatnia wieczerza(1592-94),
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz